Op bezoek bij Lonneke
Vanmorgen was het dan zover. Nu we helemaal genezen zijn mogen we vandaag ons prikje halen. Althans zo wordt het niet aan ons verteld. ‘Ga je mee jongens?’ zegt mijn favoriete baasje. ‘Dan gaan we even naar de dierenarts’. Waar Dirkje onbesuisd de wagen induikt werk ik zoals iedereen van mij gewend is tegen. In de tuin markeer ik eerst mijn favoriete struik waarna ik me met gepaste tegendruk de auto in laat slepen.
Mijn beide baasjes stappen in dus dit hele verhaal is echt een serieuze aangelegenheid. Na ongeveer een kwartiertje rijden zijn we er. Ik mag op de weegschaal en houd mijn buik in. Acht kilo, nou dat is prima toch? Het is even een gedoe om Dirkje ook op de weegschaal te krijgen. De jonge prins weegt ruim drie kilo meer! En dat in een kort tijdsbestek van amper twee maanden! ‘Jongen, jij mag wel op je lijn gaan passen’ fluister ik hem toe. Lacht hij me nou gewoon uit?
Als eerste mag ik op de hoge tafel waar Lonneke even mijn tanden en kiezen controleert. ‘Je voortandjes ontbreken’ zegt ze. Ja, dat weet ik ook wel dat is al heel lang zo. Boeiend, zo kan ik tenminste goed naar de meisjes op straat fluiten toch? Of mag dat ook al niet meer? Behoort dat tot de categorie gewenst of ongewenst? Zelf wordt er nooit meer naar me gefloten. Ik zal Dirkje eens vragen.
Oei, daar komt hij. Auw! Precies tussen mijn schouderbladen. Lonneke haalt me van tafel en probeert me te sussen met hondenknabbels van een onbekend merk. Maar daar trap ik niet in hoor.
Kijk nou, die dikke Dirk is ook aan de beurt. Pech voor hem. Goh, Lonneke gaat er wel helemaal voor zeg. Hoe doet die jongen dat toch? Ze frummelt aan hem, kroelt zelfs, nou ja! Kijk, ze geeft hem zelfs koekjes op de tafel. Waarom krijg ik dat niet? Die sukkel let echt niet op! Let op daar komt hij!
Die maat eet gewoon verder. Is hij dom of zo? Heeft hij dan echt helemaal niets anders in de gaten als het op eten aankomt?
Als in een echte kroeg rekenen we af bij de kassa. Hoewel een paar biertjes bij ons in het dorp echt wel goedkoper zijn als deze rekening. Gelukkig mogen we weer naar huis. Hup, de auto in en rijden maar. Mij niet bellen vandaag, ik kan mijn ogen nauwelijks open houden.
Groetjes,
Fransje
©240412
Reactie plaatsen
Reacties